Έχει διαπιστωθεί ότι το
20% των εφήβων σήμερα πάσχει από κατάθλιψη. Μερικά από τα συμπτώματά της είναι τα εξής:
- Διαταραχή ύπνου. (Εμμονή να κάθεται όλο το βράδυ βλέποντας τηλεόραση με αποτέλεσμα να νυστάζει κατά τη διάρκεια της ημέρας).
- Έλλειψη κινήτρων και ενέργειας. (Σημειώνει απουσίες στο σχολείο, δεν μπορεί να συγκεντρωθεί και σκέφτεται πολύ αργά).
- Απώλεια όρεξης, η οποία μπορεί να οδηγήσει σε ανορεξία ή σε βουλιμία.
- Απόσυρση από τις παρέες και τις δραστηριότητες.
- Υπερβολική αντίδραση στην κριτική.
- Αντίδραση απέναντι στην εξουσία.
- Χαμηλή αυτοπεποίθηση και ενοχές.
- Υπερβολικός θυμός και οργή.
- Κατάχρηση αλκόολ ή ναρκωτικών.
- Αντιδραστική συμπεριφορά απέναντι στην οικογένεια.
- Τάσεις αυτοκτονίας. (Συνήθως αυτοκτονικές τάσεις εκδηλώνουν νέοι, οι οποίοι έχουν ήδη περάσει ένα έντονο σοκ μέσα στην οικογένεια, όπως χωρισμό των γονιών τους, σεξουαλική κακοποίηση, απώλεια φίλου, φίλης, γονιού, αδερφού κ.τ.λ)
Πρόκειται για ένα φαινόμενο αρκετά κοινότοπο στις μέρες μας, το οποίο εκδηλώνεται ιδιαίτερα στους εφήβους, στη νέα γενιά ανθρώπων που καλείται να παίξει τον ρόλο του εξιλαστήριου θύματος για τα δεινά που οι προηγούμενες γενιές προξένησαν, και που καλείται να αντιμετωπίσει τις δυσμενότατες συνέπειες αυτών
. Καθημερινά οι έφηβοι κατακεραυνώνονται με υποχρεώσεις που πρέπει να αναλάβουν προκειμένου να αποκαταστήσουν τη μελλοντική τους πορεία και φυσικά αυτές οι υποχρεώσεις καθορίζονται από τους εκάστοτε κυβερνόντες, οι οποίοι ακολουθούν ανώτερες επιταγές. Όμως, οι νέοι δεν ερωτηθήκαν ουδέποτε σχετικά με την οριοθέτηση των στόχων και των επιλογών που θα ήθελαν να έχουν, καθώς θεωρούνται ανώριμοι κι ανίκανοι να εκφέρουν την άποψή τους, πράγμα για το οποίο ευθύνεται η ελλιπής παιδεία και κατήχησή τους. Ε βέβαια! Πώς είναι δυνατόν να καλλιεργείται η παιδεία και η διανόηση σε έναν κόσμο ο οποίος βασίζεται στην απόκρυψη της αλήθειας, στην ιδιοτέλεια, στον εκφοβισμό των αδυνάτων, στην κυριαρχία του χρήματος και της εξουσίας; Το σύστημα μόνο του είναι εκείνο που παραγκωνίζει τη νεολαία και που την καθιστά ανίκανη να ονειρευτεί, να ελπίσει σε ένα μέλλον δικό της και όχι σε δανεικά όνειρα. Ο έφηβος αισθάνεται μόνος, γιατί δεν εισακούεται η φωνή του. Όσο δυνατά κι αν φωνάξει, κανείς δεν τον ακούει, μέχρι που η φωνή του χάνεται και γίνεται κενός. Τελικά, για να επιβιώσει καθίσταται έρμαιο των επιταγών της κοινωνίας υποστηρίζοντας ένα σύστημα φαλκίδευσης των δικαιωμάτων του και ενίσχυσης της μαζοποίησης. Χάνει τη διαφορετικότητά του. Αποτέλεσμα αυτού είναι να παύει η πολυμορφία και η συνύπαρξη πολλών διαφορετικών απόψεων που ευνοούν την κοινωνία και την οδηγούν στην πραγματική πρόοδο. Αυτό που πρέπει, λοιπόν, να κατανοήσουμε όλοι μας, γονείς, δάσκαλοι, πολιτεία, είναι ότι πρέπει πρώτα να ασχοληθούμε με τη ψυχολογία του παιδιού μας. Ωφείλουμε να το βοηθήσουμε να βρει τις κλίσεις, τις τάσεις, τα ταλέντα του και έπειτα να του προτείνουμε κάποιες επιλογές, χωρίς ποτέ να του τις επιβάλλουμε, απλά να προτείνουμε και να καθοδηγήσουμε τον νέο άνθρωπο σε έναν δρόμο, τον οποίο ουσιαστικά θα χαράξει ο ίδιος.
Όλα αυτά απαιτούν υπομονή και διάθεση, την οποία λόγω των εκάστοτε συνθηκών δεν διαθέτουμε όλες τις ώρες. Αρκεί απλά να προσπαθήσουμε για τα παιδιά, ακόμα κι εμείς που δεν έχουμε. Αρκεί μόνο να σκεφτούμε πόσο πολύ θα θέλαμε οι δικοί μας οι γονείς και οι καθηγητές μας να έπραταν αναλόγως!
