Προσπαθείς να ξεχάσεις γιατί θέλεις, γιατί πρέπει, γιατί χρειάζεται ή γιατί είναι στη φύση σου; Πραγματικά, πες μου. Προσπαθείς να ξεχάσεις ή απλά ξεχνάς; Κι αυτό στο λέω καθώς η προσπάθεια έχει να κάνει με τη δυσκολία που αντιμετωπίζεις για την πραγματοποίηση κάποιας ενέργειάς σου. Χρησιμοποιείς τις δυνάμεις σου, πασχίζεις για να ξεχάσεις κι ενώ νομίζεις ότι τα κατάφερες, δεν ξεχνάς. Η μνήμη είναι το πιο ισχυρό στοιχείο του εγκεφάλου κι ειδικά όταν πρόκειται για αποθήκευση γεγονότων τα οποία όχι απλά συνέβησαν, αλλά σε επηρέασαν βαθιά συναισθηματικά. Τότε είναι που νομίζεις ότι ενώ η πόρτα έχει κλειδώσει καλά, ανοίγει ελαφρώς κι όλα ξεπετάγονται έξω. Δεν είναι τυχαίο που ο άνθρωπος συμπεριφέρεται, κινείται, θέτει στόχους πάντα κοιτάζοντας πίσω στο παρελθόν, ξεδιαλέγοντας τις μνήμες του είτε γιατί θέλει να αποφύγει παρόμοιες καταστάσεις είτε γιατί θέλει να ξαναζήσει κάποιες είτε γιατί θέλει μια παρηγοριά με τη σκέψη του είτε γιατί φοβάται στην ουσία το μέλλον είτε γιατί οι μνήμες αποτελούν μέρος της προσωπικότητάς του. Πόσες φορές δεν ήταν να κάνεις κάτι και ξαφνικά μετάνιωσες γιατί σκέφτηκες ότι στο παρελθόν είχες αποτύχει, χωρίς να μπαίνεις καν στη διαδικασία να ερευνήσεις γιατί απέτυχες. Ίσως να ήσουν αρκετά ανώριμος, ίσως να μην ήταν οι σωστοί άνθρωποι δίπλα σου, ίσως να μην ήταν η σωστή χρονική στιγμή, το μαγικό ‘’timing΄΄ που λέμε, ίσως να μην είχες τις απαραίτητες γνώσεις. Σε αυτή την περίπτωση η μνήμη λειτουργεί ως ανασταλτικός παράγοντας. Σε κρατάει πίσω δέσμιο, τυλιγμένο γύρω από τους φόβους σου και σε εμποδίζει στη δημιουργία και στο ρίσκο που ενέχει αυτή. Πόσες φορές δεν αντιμετώπισες τους ανθρώπους ως είδωλα, ως απεικάσματα παλιών σου συναναστροφών είτε ερωτικών συντρόφων είτε φιλικών προσώπων; Κλείστηκες στο καβούκι σου, κλείδωσες τα συναισθήματα και τον πραγματικό σου εαυτό σε ένα σεντούκι κι απομονώθηκες προκείμενου να προστατευτείς για να μην αντιμετωπίσεις μια δυσάρεστη κατάσταση που είχες αντιμετωπίσει στο παρελθόν. Πόσες φορές δεν ήταν να αναλάβεις μια σημαντική δουλειά και τελικά αρνήθηκες για να μην πέσεις θύμα εξαπάτησης, επειδή σου συνέβη όταν ήσουν πιο νέος; ‘Άλλες φορές, βέβαια, έχει τη μορφή της νοσταλγίας όμορφων στιγμών, κυρίως από τα παιδικά σου κι από τα εφηβικά σου χρόνια, τα χρόνια που τολμούσες περισσότερο, καθώς οι μνήμες ήταν λιγοστές για να σ’ εμποδίσουν να πράξεις. Η μνήμη, λοιπόν, συνήθως σε εμποδίζει να κινηθείς μπροστά με αποτέλεσμα να μένεις μόνος, στάσιμος, έχοντας για παρέα μόνο φαντάσματα. Είναι η αντίσταση, η ακατέργαστη κι αρχέγονη δύναμη που σ’ εμποδίζει να εξελιχθείς, να προχωρήσεις, να δημιουργήσεις χρησιμοποιώντας τη μνήμη σαν ένα θησαυροφυλάκιο εμπειριών που θα σου θυμίζει πάντα ότι έζησες κι ότι το σεντούκι αυτό πρέπει να γεμίζει με περισσότερες εμπειρίες, με περισσότερες μνήμες, ώστε να νιώσεις πλήρης και να φτάσεις στην τελείωσή σου. Αλλά ακόμα κι αν δεν συμβεί κάτι τέτοιο, να πολεμάς πάντα γι’ αυτή. Η τελείωση, η ολοκλήρωση να είναι ο στόχος σου. Να είναι η δύναμη που θα σε κινεί μπροστά χωρίς να κρυφοκοιτάζεις πίσω. Κι αν ολισθήσεις κάπου, μην ανησυχείς, θα ξανασηκωθείς πιο δυνατός και θα βαδίσεις.
