ΝΕΑ ΖΩΗ

Έμεινε για λίγο σκυφτός κοιτώντας κατάματα τη γη, παρακολουθώντας τη σκόνη να απλώνεται σιγά σιγά τριγύρω ακολουθώντας τον αέρα. ‘’Κάποτε ήμουνα σκόνη’’, σκέφτηκε, ‘’στη γη μέσα κατοικούσα. Κομμάτι που ελευθερώθηκε και ντύθηκε με ανάσα, σάρκα, οστά και σκέψη’’. Σηκώθηκε σιγά, απόλυτα ήρεμος με αναπνοή σε χαλαρούς ρυθμούς και κοίταξε ως τα πέρατα του ορίζοντα το γαλάζιο σεντόνι που απλωνόταν ολόγυρα, λαμπερό σαν χρυσαφένιο όνειρο κάτω απ’ του ήλιου τον  χρυσοποίκιλτο μανδύα.

Χρυσάφι ονειρεύτηκε, στη γη, όμως, δεν το βρήκε. Τόσο καιρό βουτηγμένος στη ματαιοδοξία του, πιστεύοντας στο ψέμα, στην πλάνη αυτού του κόσμου, στη φαινομενική ευμάρεια. Πόσες φορές δεν κοίταξε τον εαυτό του στον καθρέφτη με καμάρι, σφίγγοντας το στήθος του, ρουφώντας την κοιλιά του, πολεμώντας να κάνει τα μαλλιά του να σταθούν με στυλ…πόσες φορές δεν ένιωσε τη φιλαρέσκεια να τον καταβάλει, να αισθάνεται ότι μπορεί να έχει τα πάντα λόγω της ομορφιάς του, αλλά τελικά συνειδητοποίησε ότι δεν είχε τίποτα. Γιατί θαυμάζεις το ωραίο λουλούδι,  το κόβεις κι έτσι η ρίζα μένει μόνη, αυτή που το στηρίζει και του χαρίζει βάθος. 

Χαμένος μέσα στα λάθη του, ένιωσε κενός όσο ποτέ. Ανάμεσα σε κόσμο κι αυτός να είναι μόνος. Σαν να θωρεί τον εαυτό του σε μια γωνιά μονάχο κι εαυτός να τον κοιτά μελαγχολικά και να λυπάται! Κι εκεί που θωρούσε κατάματα τη μοναξιά του, ένας φίλος του χτυπούσε την πλάτη κι εκείνος νόμιζε ότι επαναφερόταν στην πραγματικότητα και γελούσε. Και να τώρα αισθάνεται να πονά απ’ το μαχαίρι…

Η ματιά του φεύγει ως πέρα. Νιώθει τον εαυτό του να πετά και να χάνεται. Ο αέρας του μιλά, ο ήλιος τον χαϊδεύει. Ηρεμία στην ψυχή, γαλήνη, πέρα απ’ του κόσμου τα βογγητά, προετοιμάζεται να παλέψει, μάχη θα δώσει να σωθεί, να κρατηθεί από την αδικία, να πληρωθεί με ζωή, με πραγματική τροφή. Αναζητά την ευτυχία.

 Εδώ, στο ίδιο σημείο εκκίνησης, τότε που γνώρισε τον κόσμο, τώρα ετοιμάζεται να γνωρίσει τη ζωή και την απλότητα της που πολλές φορές δεν περιβάλλει τον κόσμο, μονάχα την ψυχή. Η αναπνοή συνεχίζει όλο και πιο χαλαρή. Το οξυγόνο επαρκές για να αντέξει.

Βουτάει σε βαθιά νερά αποφασισμένος  να δώσει μάχη. Πυξίδα η νέα του ζωή. Με φόντο το γαλάζιο, τον βλέπεις να ονειρεύεται ξανά και να ανακαλύπτει την αλήθεια. Ανώτερη από όλους είναι. Δυνατή και ρωμαλέα. Θυσία θέλει και θάρρος. Μα πάνω απ’ όλα αγάπη! Όταν θα βγει στην επιφάνεια θα δει πιο καθαρά, ότι η μάχη είναι ωραία και αξίζει. Τώρα η ψυχή πετάει μακριά…ως τον ορίζοντα τη βλέπει…βγάζει φτερά και κολυμπά, μες στο γαλάζιο φέγγει!

ΤΟΠΟΓΡΑΦΙΑ ΚΑΙ ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΑΡΧΑΙΑΣ ΑΘΗΝΑΣ

ΝΕΟΛΙΘΙΚΟΙ ΧΡΟΝΟΙ

Η Αθήνα κατοικούταν από τους νεολιθικούς χρόνους (6.000 – 3.000 π. Χ). Θεωρείται ως ο μεγαλύτερος νεολιθικός οικισμός σύμφωνα με τον ΣάχερμαΪερ.  Τα σημεία που κατοικήθηκαν, κυρίως, ήταν βόρεια και νότια του βράχου, αλλά και εντός της Αρχαίας Αγοράς, στην Ακαδημία του Πλάτωνα, στον λόφο του Στρέφη, αλλά και στην περιοχή του Ολυμπιείου. Όλοι αυτοί οι οικισμοί ήταν ανοχύρωτοι, πράγμα που σημαίνει την απουσία κινδύνου.

Αυτή την περίοδο οι κάτοικοι στεγάζονται είτε σε φυσικά κοιλώματα, πολλά από τα οποία έχουν εντοπιστεί γύρω από τον βράχο , είτε σε κατασκευάσματα από πρόχειρα υλικά, τα οποία δεν έχουν διασωθεί όπως είναι φυσικό.

Οι κάτοικοι κατασκεύαζαν τα εργαλεία τους από οψιανό, τον οποίο έπαιρναν από τη Μήλο κι έτσι μαρτυρείται ένα είδος εμπορίου, πυριτόλιθο και πέτρες.

Η οικονομία τους βασιζόταν στη γεωργία, στην κτηνοτροφία και ίσως στην αλιεία, καθώς έχουν βρεθεί οστά ψαριών σε οικισμούς της εποχής αυτής. Η ενασχόληση με τη γεωργία τους έδινε κριθάρι, ελιές, ενώ είχαν και μελίσσια στον Υμηττό, συκιές και λαχανόκηπους.

 Το νερό τους το αντλούσαν από την πηγή του Ασκληπειού στα νοτιοδυτικά και από την Εμπεδώ στα βοριοδυτικά του βράχου.

Λάτρευαν τη θεά της γονιμότητας την οποία αναπαρίσταναν σε πήλινα ή λίθινα ειδώλια τονίζοντας τα σημεία που συνδέονται με την γονιμότητα. Τέλος, από αυτήν την εποχή κατασκευάζουν και αγγεία με πηλό της Αττικής.