Μια μαθήτριά μου μού διηγήθηκε ένα περιστατικό που συνέβη στο σχολείο της και το οποίο μου δημιούργησε πολλές απορίες, όχι μόνο για τη συμπεριφορά των σημερινών μαθητών, αλλά κυρίως για τη στάση των καθηγητών απέναντι σ' αυτή τη συμπεριφορά και συγχρόνως για τα όρια που πρέπει να έχουν.
Ένας καθηγητής, αφού έμαθε ότι δύο παιδιά της Γ΄ Λυκείου έσπασαν την έδρα και χρησιμοποίησαν ό,τι είχε απομείνει μετατρέποντάς στο σε ''σανίδα του σκι'' για να κατέβουν τα σκαλιά του σχολείου, ανέβηκε στην αίθουσα, όπου βρίσκονταν τα ''άγια παιδάκια'' και χαστούκισε τον έναν, έπιασε τον άλλον και τον τράνταζε, τράβουσε τις καρέκλες τους για να τους ρίξει κάτω και τους έδινε μπουνιές στους ώμους. Και σαν να μην έφτανε αυτό, επανέλαβε την πράξη σε άλλα παιδιά, αλλά αυτό δεν γνωρίζω πως συνέβη, παρά μόνο το πρώτο περιστατικό που μου διηγήθηκε η μαθήτρια μου, η οποία ήταν και παρούσα.
Μπορεί κάποιος να υποστηρίξει ότι ορθώς έπραξε ο καθηγητής και ότι τους άξιζε το ξύλο που έφαγαν και ότι έτσι πρέπει να συμπεριφέρονται οι καθηγητές! Είμαι εξολοκλήρου αντίθετη σε τέτοια συμπεριφορά! Το επάγγελμά μας είναι αρκετά δύσκολο, ειδικά στις μέρες μας, όπου οι νέοι λόγω της εξαχρείωσης των ηθών, λόγω της ανασφάλειάς τους για το μέλλον, λόγω της κοινωνικής τους απομόνωσης, αντιδρούν και αποκτούν συμπεριφορά βίαιη και προβληματική, γιατί ίσως θέλουν να ακουστούν, επιθυμούν να τους ανακαλύψουμε, να ασχοληθούμε με τους ίδους και τα προβλήματά τους, να τους βοηθήσουμε, να τους προσεγγίσουμε, να τους εγγυηθούμε ασφάλεια, κάτι που δεν το πράττει το κοινωνικό καθεστώς και πολλές φορές δεν τηρούν ούτε οι ίδιοι οι γονείς, οι οποίοι είναι και οι ίδιοι θύματα της κατάστασης που επικρατεί, αφού αναγκάζονται να λείπουν ατελείωτες ώρες από το σπίτι και να εργάζονται συνεχώς για να εξασφαλίσουν τα υλικά αγαθά στην οικογένειά τους. Τι γίνεται όμως με τα πνευματικά αγαθά; Γονείς και παιδιά είναι εγκλωβισμένοι σε μια γυάλα που δεν τους επιτρέπει να δουν την πραγματικότητα, τον αληθινό κόσμο απογυμνωμένο από τα πρότυπα που προβάλλουν τα ΜΜΕ και τις κατευθύνσεις της εξαχρειωμένης κοινωνίας.
Και όλα ξεκινούν από την παιδεία. Γιατί, όταν ο άνθρωπος δεν καλλιεργείται και δεν μορφώνεται πάνω στη συμπεριφορά, στην επικοινωνία, στην κρητική θεώρηση των πραγμάτων, στη διαμόρφωση προσωπικής αντίληψης και στο πως να συγκροτήσει μια ακέραιη προσωπικότητα, δεν μαθαίνει πως να αντιδρά στη ζωή και πως να πραγματοποιεί τις επιθυμίες του και τα όνειρά του. Η παιδεία τείνει, ή μάλλον έχει κατορθώσει να λάβει τεχνοκρατικό χαρακτήρα και όχι ανθρωπιστικό. Όποιος ασχολείται με τον ανθρωπισμό πλέον είναι βαρετός, όποιος μιλάει για φιλοσοφία είναι ξεπερασμένος, όποιος ενδιαφέρεται για την ιστορία είναι προσκολλημένος στο παρελθόν, όποιος σπουδάζει την ανθρώπινη επικοινωνία είναι παλαβός, ενώ όποιος ασχολείται μόνο με το χρηματιστήριο είναι μες στα πράγματα!!!
Ποιος είναι όμως ο ρόλος του καθηγητή; Είναι γνωστό ότι οι καθηγητές πλέον επιλέγονται μέσω γραπτής διαδικασίας, μέσω ειδικών εξετάσεων πάνω στο αντικείμενό τους και πάνω σε θεωρητικά ψυχοπαιδαγωγικά θέματα και μετά, αφού επιτύχουν έναν αρκετά υψηλό βαθμό κι αφού εκτίσουν τη ''θητεία'' τους για 2 με 3 χρόνια στην ''παραμεθόριο'' με μισθό γύρω στα 330 ευρώ κάθε 3 μήνες, έχουν την ευτυχία να διοριστούν μόνιμοι σε κάποιο σχολείο της περιοχής τους και να ζήσουν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα!!!!Είναι, όμως, αρκετό να ξέρω να μεταφράζω ένα απόσπασμα του Θουκυδίδη, να ξέρω πότε γεννήθηκε ο Ευριπίδης, να σχολιάσω ένα χωρίο από την Οδύσσεια, να σχεδιάσω το μάθημα διδασκαλία, ώστε να θεωρούμε καθηγητής;;;;Μήπως θα έπρεπε να επικεντρωθούμε στον τρόπο επικοινωνίας με τα παιδιά;Να ανακαλύψουμε τρόπους με τους οποίους θα αφουγκραζόμαστε τα προβλήματά τους, αλλά και θα τους μεταλαμπαδεύουμε ουσιαστική ανθρωπιστική γνώση; Μήπως θα πρέπει να αποτελούμε το παράδειγμα; Να γίνουμε το πρότυπο; Αν υιοθετούμε ανάρμοστη συμπεριφορά και βιοπτραγούμε επιφέρουμε τα αντίθετα αποτελέσματα!Επιβεβαιώνουμε στους νέους ότι είμαστε εχθροί τους και ότι το σχολείο αποτελεί χώρο καταναγκασμού και όχι επικοινωνίας!
Εντάξει, ξέρω, είμαστε άνθρωποι και έχουμε όρια και τα παιδιά σήμερα έχουν ''ξεφύγει''. Κι εγώ αναρωτιέμαι πολλές φορές που θα οδηγηθεί αυτή η κατάσταση. Μήπως ειναι χρέος μας να ελέγξουμε τον θυμό μας και να διερευνήσουμε την αιτία της συμπεριφορά τους, αλλά και να τους συνετίσουμε με διαφορετικά μέσα; Ο καθηγητής πρέπει να είναι και παιδαγωγός, γιατί το σχολείο θα έπρεπε να μην αρκείται στη στείρα γνώση, αλλά ίσως η κοινωνία, ίσως το κράτος να επιθυμεί αυτό, ώστε να καταστούν όλα οι νέοι, οι πολίτες του αύριο υποχείρια τους, να καθοδηγούνται και να εκπληρώνουν τις επιθυμίες άλλων και όχι τις δικές τους.
Ο συγκεκριμένος καθηγητής θα έπρεπε να το συζητήσει με τους άλλους καθηγητές και να καλέσει και τους γονείς των συγκεκριμένων παιδιών, ώστε να συζητήσουν όλοι μαζί για τα αίτια αυτής της συμπεριφοράς, για λύσεις, αλλά και να συζητήσει με τα ίδια τα παιδιά. Είναι δύσκολο, θέλει υπομονή, θέλει κότσια που λέμε, αλλά αν πράττουμε διαφορετικά δυσχεραίνουμε την κατάσταση και το σχολείο μετατρέπεται σε θηριοδαμαστήριο και όχι σε μέσο διάδοσης πολιτισμού. Μας πως είναι δυνατόν ένας καθηγητής που αποτελεί φορέα πολιτισμού να φέρεται τοιουτοτρόπως;; Αυτό είναι το παράδειγμα;
Όταν ένας καθηγητής βγαίνει ''εκτός ορίων'' δημιουργεί νέα όρια, νέα σύνορα με τους μαθητές, τα οποία δεν πρόκειται να καταφέρει να τα περάσει ποτέ και δεν πρόκειται να καταφέρει να τους καθοδηγήσει στην αληθινή παιδεία, αλλά σε μια σκληρή και βίαι στάση απέναντι στην κοινωνία!
Ένας καθηγητής, αφού έμαθε ότι δύο παιδιά της Γ΄ Λυκείου έσπασαν την έδρα και χρησιμοποίησαν ό,τι είχε απομείνει μετατρέποντάς στο σε ''σανίδα του σκι'' για να κατέβουν τα σκαλιά του σχολείου, ανέβηκε στην αίθουσα, όπου βρίσκονταν τα ''άγια παιδάκια'' και χαστούκισε τον έναν, έπιασε τον άλλον και τον τράνταζε, τράβουσε τις καρέκλες τους για να τους ρίξει κάτω και τους έδινε μπουνιές στους ώμους. Και σαν να μην έφτανε αυτό, επανέλαβε την πράξη σε άλλα παιδιά, αλλά αυτό δεν γνωρίζω πως συνέβη, παρά μόνο το πρώτο περιστατικό που μου διηγήθηκε η μαθήτρια μου, η οποία ήταν και παρούσα.
Μπορεί κάποιος να υποστηρίξει ότι ορθώς έπραξε ο καθηγητής και ότι τους άξιζε το ξύλο που έφαγαν και ότι έτσι πρέπει να συμπεριφέρονται οι καθηγητές! Είμαι εξολοκλήρου αντίθετη σε τέτοια συμπεριφορά! Το επάγγελμά μας είναι αρκετά δύσκολο, ειδικά στις μέρες μας, όπου οι νέοι λόγω της εξαχρείωσης των ηθών, λόγω της ανασφάλειάς τους για το μέλλον, λόγω της κοινωνικής τους απομόνωσης, αντιδρούν και αποκτούν συμπεριφορά βίαιη και προβληματική, γιατί ίσως θέλουν να ακουστούν, επιθυμούν να τους ανακαλύψουμε, να ασχοληθούμε με τους ίδους και τα προβλήματά τους, να τους βοηθήσουμε, να τους προσεγγίσουμε, να τους εγγυηθούμε ασφάλεια, κάτι που δεν το πράττει το κοινωνικό καθεστώς και πολλές φορές δεν τηρούν ούτε οι ίδιοι οι γονείς, οι οποίοι είναι και οι ίδιοι θύματα της κατάστασης που επικρατεί, αφού αναγκάζονται να λείπουν ατελείωτες ώρες από το σπίτι και να εργάζονται συνεχώς για να εξασφαλίσουν τα υλικά αγαθά στην οικογένειά τους. Τι γίνεται όμως με τα πνευματικά αγαθά; Γονείς και παιδιά είναι εγκλωβισμένοι σε μια γυάλα που δεν τους επιτρέπει να δουν την πραγματικότητα, τον αληθινό κόσμο απογυμνωμένο από τα πρότυπα που προβάλλουν τα ΜΜΕ και τις κατευθύνσεις της εξαχρειωμένης κοινωνίας.
Και όλα ξεκινούν από την παιδεία. Γιατί, όταν ο άνθρωπος δεν καλλιεργείται και δεν μορφώνεται πάνω στη συμπεριφορά, στην επικοινωνία, στην κρητική θεώρηση των πραγμάτων, στη διαμόρφωση προσωπικής αντίληψης και στο πως να συγκροτήσει μια ακέραιη προσωπικότητα, δεν μαθαίνει πως να αντιδρά στη ζωή και πως να πραγματοποιεί τις επιθυμίες του και τα όνειρά του. Η παιδεία τείνει, ή μάλλον έχει κατορθώσει να λάβει τεχνοκρατικό χαρακτήρα και όχι ανθρωπιστικό. Όποιος ασχολείται με τον ανθρωπισμό πλέον είναι βαρετός, όποιος μιλάει για φιλοσοφία είναι ξεπερασμένος, όποιος ενδιαφέρεται για την ιστορία είναι προσκολλημένος στο παρελθόν, όποιος σπουδάζει την ανθρώπινη επικοινωνία είναι παλαβός, ενώ όποιος ασχολείται μόνο με το χρηματιστήριο είναι μες στα πράγματα!!!
Ποιος είναι όμως ο ρόλος του καθηγητή; Είναι γνωστό ότι οι καθηγητές πλέον επιλέγονται μέσω γραπτής διαδικασίας, μέσω ειδικών εξετάσεων πάνω στο αντικείμενό τους και πάνω σε θεωρητικά ψυχοπαιδαγωγικά θέματα και μετά, αφού επιτύχουν έναν αρκετά υψηλό βαθμό κι αφού εκτίσουν τη ''θητεία'' τους για 2 με 3 χρόνια στην ''παραμεθόριο'' με μισθό γύρω στα 330 ευρώ κάθε 3 μήνες, έχουν την ευτυχία να διοριστούν μόνιμοι σε κάποιο σχολείο της περιοχής τους και να ζήσουν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα!!!!Είναι, όμως, αρκετό να ξέρω να μεταφράζω ένα απόσπασμα του Θουκυδίδη, να ξέρω πότε γεννήθηκε ο Ευριπίδης, να σχολιάσω ένα χωρίο από την Οδύσσεια, να σχεδιάσω το μάθημα διδασκαλία, ώστε να θεωρούμε καθηγητής;;;;Μήπως θα έπρεπε να επικεντρωθούμε στον τρόπο επικοινωνίας με τα παιδιά;Να ανακαλύψουμε τρόπους με τους οποίους θα αφουγκραζόμαστε τα προβλήματά τους, αλλά και θα τους μεταλαμπαδεύουμε ουσιαστική ανθρωπιστική γνώση; Μήπως θα πρέπει να αποτελούμε το παράδειγμα; Να γίνουμε το πρότυπο; Αν υιοθετούμε ανάρμοστη συμπεριφορά και βιοπτραγούμε επιφέρουμε τα αντίθετα αποτελέσματα!Επιβεβαιώνουμε στους νέους ότι είμαστε εχθροί τους και ότι το σχολείο αποτελεί χώρο καταναγκασμού και όχι επικοινωνίας!
Εντάξει, ξέρω, είμαστε άνθρωποι και έχουμε όρια και τα παιδιά σήμερα έχουν ''ξεφύγει''. Κι εγώ αναρωτιέμαι πολλές φορές που θα οδηγηθεί αυτή η κατάσταση. Μήπως ειναι χρέος μας να ελέγξουμε τον θυμό μας και να διερευνήσουμε την αιτία της συμπεριφορά τους, αλλά και να τους συνετίσουμε με διαφορετικά μέσα; Ο καθηγητής πρέπει να είναι και παιδαγωγός, γιατί το σχολείο θα έπρεπε να μην αρκείται στη στείρα γνώση, αλλά ίσως η κοινωνία, ίσως το κράτος να επιθυμεί αυτό, ώστε να καταστούν όλα οι νέοι, οι πολίτες του αύριο υποχείρια τους, να καθοδηγούνται και να εκπληρώνουν τις επιθυμίες άλλων και όχι τις δικές τους.
Ο συγκεκριμένος καθηγητής θα έπρεπε να το συζητήσει με τους άλλους καθηγητές και να καλέσει και τους γονείς των συγκεκριμένων παιδιών, ώστε να συζητήσουν όλοι μαζί για τα αίτια αυτής της συμπεριφοράς, για λύσεις, αλλά και να συζητήσει με τα ίδια τα παιδιά. Είναι δύσκολο, θέλει υπομονή, θέλει κότσια που λέμε, αλλά αν πράττουμε διαφορετικά δυσχεραίνουμε την κατάσταση και το σχολείο μετατρέπεται σε θηριοδαμαστήριο και όχι σε μέσο διάδοσης πολιτισμού. Μας πως είναι δυνατόν ένας καθηγητής που αποτελεί φορέα πολιτισμού να φέρεται τοιουτοτρόπως;; Αυτό είναι το παράδειγμα;
Όταν ένας καθηγητής βγαίνει ''εκτός ορίων'' δημιουργεί νέα όρια, νέα σύνορα με τους μαθητές, τα οποία δεν πρόκειται να καταφέρει να τα περάσει ποτέ και δεν πρόκειται να καταφέρει να τους καθοδηγήσει στην αληθινή παιδεία, αλλά σε μια σκληρή και βίαι στάση απέναντι στην κοινωνία!
2 σχόλια:
Κάποιες σκέψεις που μου γέννησε το άρθρο:Φυσικά και ο καθηγητής δεν ήταν υπόδειγμα συμπεριφοράς και ναι, πρέπει να μάθουμε να συγκρατούμαστε. Σε μια τάξη όμως 20 παιδιών το λιγότερο, που είναι όλα διαφορετικά μεταξύ τους, τα πράγματα είναι δύσκολα. Τα παιδιά θεωρούν το σχολείο συντηρητικό θεσμό και μαζί μ' αυτό και όσους το αντιπροσωπεύουν, δηλ. τους καθηγητές. Ναι, το σχολείο και ο τρόπος που λειτουργεί είναι συντηρητικό και αφήνει ελάχιστα περιθώρια στον καθηγητή να αυτενεργήσει και μαζί με τα παιδιά απηυδούν και οι καθηγητές μερικές φορές. Το θέμα είναι πως τα παιδιά έρχονται προκατειλημμένα, οπότε το να τα πείσεις γι' αυτό που κάνεις είναι δύσκολο. Εξάλλου κατα τη γνώμη μου το 80% του πως θα εξελιχθεί ένας άνθρωπος εξαρτάται από την οικογένεια και το κοινωνικό του περιβάλλον, και παραδείγματα υπάρχουν πολλά. Οπότε, γιατί τα παιδιά πήραν την έδρα και την έκαναν πατίνι; Γιατί κάποια άλλα δεν θα το έκαναν; Στο σχολείο μου, μαθήτρια έχει εμπλακεί σε ξύλο πολλές φορές κι ας έχουμε φανεί ελάστικοί απένατί της. Καταλήγοντας, πολλές φορές σκέφτομαι ότι δεν αρκεί η παιδαγωγική ευαισθησία κάποιου δασκάλου για να σώσει ένα παιδι. Όσο είμαστε επί της ουσίας ανεκπαίδευτοι να διαχειριστούμε κρίσεις, όσο το ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα παραμένει αγκυλωμένο σε νοοτροπίες του παρελθόντος κι όσο παραμένουν γονείς και σχολείο αποστασιοποιημένοι ο ένας από τον άλλο, μην περιμένουμε προκοπή σύντομα.
Φυσικά συμφωνώ με αυτά που λες Ελένη μου και γι'αυτό κατηγορώ τον συγκεκριμένο καθηγητή, καθώς το θέμα θα έπρεπε να συζητηθεί με γονείς, καθηγητές και τα ίδια τα παιδιά, αφού όλοι μαζί έχουν υπευθυνότητα για αυτήν την ενέργεια. Βέβαια, η κατάσταση δεν μπορεί να αλλάξει από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά το κακό πρέπει να αντιμετωπιστεί στη ρίζα, πράγμα για το οποίο ευθύνεται το ίδιο το σύστημα. Ευχαριστώ για το σχόλιο σου.
Δημοσίευση σχολίου