ΑΝΑΔΥΣΗ

Νιώθει να πνίγεται, να πέφτει και το σώμα της να αιωρείται στο κενό. Τα άκρα της έχουνε μουδιάσει. Προσπαθεί να κουνήσει τα δάχτυλά της και δεν μπορεί. Ασάλευτη, αδύναμη να ελέγξει το σώμα της, ενώ εκείνο χάνεται, βυθίζεται, ελεύθερο χωρίζεται από την ψυχή. Το βλέπει να βυθίζεται, να εξαφανίζεται… Σαν τη θεά Αφροδίτη που αναδύεται, αυτή όμως βυθίζεται. Η θάλασσα την καταπίνει σιγά σιγά. Γυρίζει εκεί όπου ανήκει. Στο ατελείωτο μπλε, στο απύθμενο βάθος. Το πρόσωπο της παγωμένο. Μάτια καρφωμένα στον θεατή, απαθέστατα. Πνίγεται χωρίς να την ενδιαφέρει. Χάνεται το σώμα της κι εκείνη δεν λυπάται, δεν είναι δικό της. Ούτε όμως χαίρεται. Ανέκφραστη δέχεται τη μοίρα της. Δέχεται να πέσει. Έτσι τη θέλει ο συγγραφέας, εκείνος που κινεί τα νήματα της ζωής της. Ήρθε το τέλος της. Εξαφανίζεται. Ξαφνικά, εκεί που το πρόσωπό της πάει να χαθεί, βλέπω ένα δάκρυ και δυο φρύδια να συνοφρυώνονται. Προσπαθεί να κρατήσει το κεφάλι εκτός, ενώ  παράλληλα προσπαθεί για μια τελευταία φορά να κινήσει τα άκρα της. Τα δάχτυλα των χεριών ένα ένα  αρχίζουν να σαλεύουν. Προσπαθεί να τα φτάσει στις παλάμες της. Τα καταφέρνει. Τεντώνει τα πόδια της επιχειρώντας να κουνήσει τα δάχτυλά τους. Τινάζεται και παλεύει να κρατήσει το κεφάλι της στην επιφάνεια. Σκέψεις την ταράζουν. Στιγμές της ζωής που πέρασε έτσι ακίνητη. Έστω τώρα στο τέλος καταλαβαίνει ότι πρέπει να παλέψει για να μείνει στην επιφάνεια, να νικήσει τον θάνατο! Να, το αριστερό της πόδι κινήθηκε. Ακόμα μουδιασμένο, αλλά σφύζει από ζωή. Ακολουθεί την αντίθετη φορά του σώματος, ενώ τα χέρια πλέον ανεβαίνουν σταδιακά προς την επιφάνεια. Κατορθώνει να επαναφέρει το σώμα της σε μία κάθετη ευθεία, να ανασηκώσει το κεφάλι της και να επιπλεύσει κινώντας κυκλικά τα χέρια και σαν ψαλίδι τα πόδια να χορεύουν μέσα στο νερό. Παίρνει βαθιά αναπνοή. Είναι ζωντανή! Το νιώθει στην καρδιά της που πάλλεται ασταμάτητα! Αναδύεται σαν άλλη Αφροδίτη. Τα δάκρυα πολλά, δάκρυα χαράς, γιατί ζει. Έστω και τελευταία στιγμή κατάλαβε ότι το τέλος δεν έφτασε ακόμα!!!!!!!