Κάποια στιγμή χτύπησε το τηλέφωνο, όπως πολλές φορές κατά τη διάρκεια της ημέρας, μόνο που αυτή τη φορά το χτύπημα ακουγόταν εκ των προτέρων ανήσυχο! Φοβήθηκα να το σηκώσω, σαν να περίμενα ένα δυσάρεστο νέο, το οποίο προσπάθησα να το αποφύγω. Έπειτα, σκέφτηκα ότι κάποιος θα είχε πραγματική ανάγκη να μιλήσει για να με καλεί μεσάνυχτα. Απάντησα με δισταγμό και έτοιμη να αρνηθώ οποιαδήποτε χάρη, καθώς ήταν αργά και καθώς το επόμενο πρωινό ένα βουνό από χαρτιά με περίμεναν και ένας πελάτης που αδημονούσε να παραλάβει τα κείμενα που μου είχε δώσει προς μετάφραση.
Η φωνή μετά βίας μπορούσε να ακουστεί και αντ' αυτής ένας λυγμός κυριάρχησε.
-Ποιος είναι; Δεν μπορώ να ακούσω καλά, ρώτησα, προσπαθώντας για μια ακόμη φορά να αποφύγω το τηλεφώνημα και τότε ακούστηκε η φωνή.
- Εγώ είμαι, η Ελένη. Θέλω να σου μιλήσω.
Η Ελένη ήταν μαθήτριά μου. Την είχα αναλάβει από την α΄γυμνασίου και τώρα είχε φτάσει στην γ΄γυμνασίου με μεγάλη επιτυχία για ένα κορίτσι που είχε στιγματιστεί από το ξαφνικό διαζύγιο των γονιών της στα 10 της χρόνια και το οποίο είχε αποκτήσει λόγω της κατάστασης ψυχολογικά προβλήματα, τα οποία είχαν επηρεάσει σημαντικά την μαθησιακή της ικανότητα και απόδοση. Από την αρχή της είχα σταθεί σαν φίλη της και προσπάθησα να μετατρέψω το μάθημα μας σε μία φιλική συνάντηση που είχε ως στόχο σε αρχικό στάδιο τη βελτίωση της αυτοπεποίθησής της και κατόπιν της σχολικής της επίδοσης και αυτό γιατί αυτό που υπερέχει και το οποίο πρέπει όλοι μας να κατανοήσουμε είναι ότι η πίστη στον εαυτό μας πρέπει να κατακτηθεί πριν την επίτευξη οποιουδήποτε άλλου στόχου. Η Ελένη έγινε πραγματικά φίλη μου καθώς δεν συζητάγαμε μόνο τα προβλήματά της, αλλά και τα δικά μου, ιδίως σε μια περίοδο κατά την οποία βίωσα έναν έντονο χωρισμό. Σας πληροφορώ ότι η Ελενίτσα, αυτό το γλυκό και χαρισματικό παιδί μου τηλεφωνούσε κάθε μέρα για να μάθει πως ήμουν και με διαβεβαίωνε ότι μπορούσα να στηριχτώ επάνω της, πράγμα που καμία άλλη φίλη μου δεν έκανε. Πώς ήταν δυνατόν να μην βοηθήσω αυτό το κορίτσι, πώς ήταν δυνατόν να το αφήσω αυτή τη στιγμή που με χρειαζόταν!
Εκείνο το βράδυ η Ελένη μου ζήτησε να τη συναντήσω. Χωρίς δεύτερη σκέψη έβαλα ό,τι πιο πρόχειρο είχα και πήγα έξω από το σπίτι της. Εκείνη κατέβηκε γρήγορα-γρήγορα, ώστε να μην καταλάβει κανείς ότι βγαίνει έξω. Τα μάτια της είχαν πρηστεί από το κλάμα και τα μαλλιά της είχαν ανακατευτεί σαν να είχε πιαστεί στα χέρια. Άρχισε να μου διηγείται ότι συνέβη ένας μεγάλος καυγάς μεταξύ της μητέρας της και του τωρινού συντρόφου της και ότι ήθελε να φύγει μακριά απ' όλους.
Τι μπορείς να πεις, πώς μπορείς να συμβουλέψεις ένα παιδί που η καρδιά του έχει σχιστεί στα δύο; Αυτό που χρειάζεται είναι συμπαράσταση και κυρίως να το ακούσεις, ό,τι κι αν έχει να σου πει. Έτσι έκανα κι εγώ. Την άκουσα προσεκτικά. Η μητέρα της πριν τρία χρόνια είχε συνάψει σχέση μ' έναν κύριο, συνομίληκό της και ο οποίος δεν είχε παντρευτεί ποτέ. Η επιλογή της είχε να κάνει κυρίως με το γεγονός ότι ήθελε μια συντροφιά πέραν του παιδιού της και ιδίως αφού έμενε σε ένα απομονωμένο προάστιο της Αθήνας, χωρίς φίλους και μάλιστα επειδή κάποια στιγμή η κόρη της θα έφευγε να κάνει τη δική της ζωή, είτε να σπουδάσει είτε να ερωτευτεί...Βέβαια, ο νέος της σύντροφος είναι αρκετά ζηλιάρης, εφόσον η μητέρα της Ελενίτσας είναι πολύ όμορφη και ευπρεπής κυρία, αλλά παράλληλα και άπιστος. Αυτό όμως, το οποίο δεν μπορώ ακόμα να χωνέψω είναι το τι έλεγε στην Ελενίτσα και το πως καυτηρίαζε τη μητέρα της. Επειδή τη ζήλευε, έλεγε στο παιδί τα χειρότερα για τη συμπεριφορά της μητέρας του και πολλές φορές η Ελενίτσα τα πίστευε και ερχόταν σε σύγκρουση μαζί της, την οποία σύγκρουση ακολουθούσαν φωνές, κλάματα, απειλές ότι θα φύγει μακριά...Την Ελενίτσα τη δικαιολογώ που δεν κατανοεί την ανάγκη της μητέρας της να συνεχίσει τη ζωή της πλάι σε έναν άλλο σύντροφο, αλλά είμαι κάθετα ενάντια σε αυτόν τον άνθρωπο που αν και ενήλικας και καλλιεργημένος διαλύει την ψυχολογία ενός νεαρού κοριτσιού και που προσπαθεί να δημιουργήσει έχθρα μεταξύ μάνας και κόρης. Βέβαια, κάποιος θα κατηγορούσε τη μητέρα που ανέχεται έναν τέτοιον άνθρωπο, αν και γνωρίζω ότι αρκετές φορές τον είχε διώξει από το σπίτι, αλλά είναι και η ίδια αδύναμη να δράσει διαφορετικά.
Έντουτοις, από το να ψάχνουμε ποιος είναι υπεύθυνος και ποιος όχι οφείλουμε να αναλογιστούμε τις δικές μας ευθύνες απέναντι στα παιδιά. Έχουμε χρέος να είμαστε δίπλα τους και να τους συμπαραστεκόμαστε κατανοώντας τα προβληματά τους και βρίσκοντας λύση σε αυτά, καθώς εμείς οι ίδιοι, οι ενήλικες τα προκαλούμε. Και γιατί έχουμε χρέος; Γιατί θωρώντας τα μάτια, τα λυπημένα μάτια ενός παιδιού ατενίζουμε το θλιβερό μέλλον. Πρέπει να πάψουμε να είμαστε εγωιστές, πολύξεροι και ειδήμονες. Αντ΄ αυτού να ακούμε τα παιδιά και ας φέρονται αφελώς. Πολλές φορές εμείς γινόμαστε περισσότερο αφελείς, αλλά για σταθείτε! Και εμείς δεν ήμασταν κάποτε αφελή παιδιά;
Η Ελένη αφού μίλησε για ό,τι την απασχολούσε με κοίταξε βαθιά στα μάτια ζητώντας μία λύση. Αυτό που της πρότεινα ήταν να κοιμηθεί και όταν θα ξυπνούσε το επόμενο πρωινό, να αγκάλιαζε τρυφερά τη μητέρα της, να της έλεγε ειλικρινά πόσο ανάγκη την έχει και να υποσχεθούν η μία στην άλλη ότι από εδώ και στο εξής θα φροντίζουν η μία την άλλη σαν να είναι η τελευταία τους μέρα. Αφού ηρέμησε κοιμήθηκε και έτσι ξημέρωσε μια νέα μέρα.
Το τηλέφωνο χτύπησε πιο χαρμόσυνα το επόμενο πρωινό. Αυτή τη φορά δεν είχα κανέναν δισταγμό, το σήκωσα χωρίς ενδοιασμούς! Ήταν η Ελένη. Μου είπε ότι ακολούθησε τη συμβουλή μου και ότι μίλησε στη μητέρα της και αποφάσισαν να κάνουν καινούργιο ξεκίνημα διώχνοντας μακριά όποιον θα έμπαινε ανάμεσά τους. Έπισης, μου εκμυστηρεύτηκε ότι από εδώ και στο εξής δεν θα ξαναφοβηθεί, γιατί συνειδητοποίησε ότι πρέπει να ενδυναμώνει και να στηρίζει και η ίδια τη μητέρα της, αφού έχει αναλάβει ένα τεράστιο έργο...να μεγαλώσει ένα χαρισματικό κορίτσι, την Ελενίτσα.
Σε όλες τις μητέρες που μεγαλώνουν χαρισματικά παιδιά μόνες τους και σε όλα τα παιδιά που μεγαλώνουν χαρισματικές μητέρες....
Η φωνή μετά βίας μπορούσε να ακουστεί και αντ' αυτής ένας λυγμός κυριάρχησε.
-Ποιος είναι; Δεν μπορώ να ακούσω καλά, ρώτησα, προσπαθώντας για μια ακόμη φορά να αποφύγω το τηλεφώνημα και τότε ακούστηκε η φωνή.
- Εγώ είμαι, η Ελένη. Θέλω να σου μιλήσω.
Η Ελένη ήταν μαθήτριά μου. Την είχα αναλάβει από την α΄γυμνασίου και τώρα είχε φτάσει στην γ΄γυμνασίου με μεγάλη επιτυχία για ένα κορίτσι που είχε στιγματιστεί από το ξαφνικό διαζύγιο των γονιών της στα 10 της χρόνια και το οποίο είχε αποκτήσει λόγω της κατάστασης ψυχολογικά προβλήματα, τα οποία είχαν επηρεάσει σημαντικά την μαθησιακή της ικανότητα και απόδοση. Από την αρχή της είχα σταθεί σαν φίλη της και προσπάθησα να μετατρέψω το μάθημα μας σε μία φιλική συνάντηση που είχε ως στόχο σε αρχικό στάδιο τη βελτίωση της αυτοπεποίθησής της και κατόπιν της σχολικής της επίδοσης και αυτό γιατί αυτό που υπερέχει και το οποίο πρέπει όλοι μας να κατανοήσουμε είναι ότι η πίστη στον εαυτό μας πρέπει να κατακτηθεί πριν την επίτευξη οποιουδήποτε άλλου στόχου. Η Ελένη έγινε πραγματικά φίλη μου καθώς δεν συζητάγαμε μόνο τα προβλήματά της, αλλά και τα δικά μου, ιδίως σε μια περίοδο κατά την οποία βίωσα έναν έντονο χωρισμό. Σας πληροφορώ ότι η Ελενίτσα, αυτό το γλυκό και χαρισματικό παιδί μου τηλεφωνούσε κάθε μέρα για να μάθει πως ήμουν και με διαβεβαίωνε ότι μπορούσα να στηριχτώ επάνω της, πράγμα που καμία άλλη φίλη μου δεν έκανε. Πώς ήταν δυνατόν να μην βοηθήσω αυτό το κορίτσι, πώς ήταν δυνατόν να το αφήσω αυτή τη στιγμή που με χρειαζόταν!
Εκείνο το βράδυ η Ελένη μου ζήτησε να τη συναντήσω. Χωρίς δεύτερη σκέψη έβαλα ό,τι πιο πρόχειρο είχα και πήγα έξω από το σπίτι της. Εκείνη κατέβηκε γρήγορα-γρήγορα, ώστε να μην καταλάβει κανείς ότι βγαίνει έξω. Τα μάτια της είχαν πρηστεί από το κλάμα και τα μαλλιά της είχαν ανακατευτεί σαν να είχε πιαστεί στα χέρια. Άρχισε να μου διηγείται ότι συνέβη ένας μεγάλος καυγάς μεταξύ της μητέρας της και του τωρινού συντρόφου της και ότι ήθελε να φύγει μακριά απ' όλους.
Τι μπορείς να πεις, πώς μπορείς να συμβουλέψεις ένα παιδί που η καρδιά του έχει σχιστεί στα δύο; Αυτό που χρειάζεται είναι συμπαράσταση και κυρίως να το ακούσεις, ό,τι κι αν έχει να σου πει. Έτσι έκανα κι εγώ. Την άκουσα προσεκτικά. Η μητέρα της πριν τρία χρόνια είχε συνάψει σχέση μ' έναν κύριο, συνομίληκό της και ο οποίος δεν είχε παντρευτεί ποτέ. Η επιλογή της είχε να κάνει κυρίως με το γεγονός ότι ήθελε μια συντροφιά πέραν του παιδιού της και ιδίως αφού έμενε σε ένα απομονωμένο προάστιο της Αθήνας, χωρίς φίλους και μάλιστα επειδή κάποια στιγμή η κόρη της θα έφευγε να κάνει τη δική της ζωή, είτε να σπουδάσει είτε να ερωτευτεί...Βέβαια, ο νέος της σύντροφος είναι αρκετά ζηλιάρης, εφόσον η μητέρα της Ελενίτσας είναι πολύ όμορφη και ευπρεπής κυρία, αλλά παράλληλα και άπιστος. Αυτό όμως, το οποίο δεν μπορώ ακόμα να χωνέψω είναι το τι έλεγε στην Ελενίτσα και το πως καυτηρίαζε τη μητέρα της. Επειδή τη ζήλευε, έλεγε στο παιδί τα χειρότερα για τη συμπεριφορά της μητέρας του και πολλές φορές η Ελενίτσα τα πίστευε και ερχόταν σε σύγκρουση μαζί της, την οποία σύγκρουση ακολουθούσαν φωνές, κλάματα, απειλές ότι θα φύγει μακριά...Την Ελενίτσα τη δικαιολογώ που δεν κατανοεί την ανάγκη της μητέρας της να συνεχίσει τη ζωή της πλάι σε έναν άλλο σύντροφο, αλλά είμαι κάθετα ενάντια σε αυτόν τον άνθρωπο που αν και ενήλικας και καλλιεργημένος διαλύει την ψυχολογία ενός νεαρού κοριτσιού και που προσπαθεί να δημιουργήσει έχθρα μεταξύ μάνας και κόρης. Βέβαια, κάποιος θα κατηγορούσε τη μητέρα που ανέχεται έναν τέτοιον άνθρωπο, αν και γνωρίζω ότι αρκετές φορές τον είχε διώξει από το σπίτι, αλλά είναι και η ίδια αδύναμη να δράσει διαφορετικά.
Έντουτοις, από το να ψάχνουμε ποιος είναι υπεύθυνος και ποιος όχι οφείλουμε να αναλογιστούμε τις δικές μας ευθύνες απέναντι στα παιδιά. Έχουμε χρέος να είμαστε δίπλα τους και να τους συμπαραστεκόμαστε κατανοώντας τα προβληματά τους και βρίσκοντας λύση σε αυτά, καθώς εμείς οι ίδιοι, οι ενήλικες τα προκαλούμε. Και γιατί έχουμε χρέος; Γιατί θωρώντας τα μάτια, τα λυπημένα μάτια ενός παιδιού ατενίζουμε το θλιβερό μέλλον. Πρέπει να πάψουμε να είμαστε εγωιστές, πολύξεροι και ειδήμονες. Αντ΄ αυτού να ακούμε τα παιδιά και ας φέρονται αφελώς. Πολλές φορές εμείς γινόμαστε περισσότερο αφελείς, αλλά για σταθείτε! Και εμείς δεν ήμασταν κάποτε αφελή παιδιά;
Η Ελένη αφού μίλησε για ό,τι την απασχολούσε με κοίταξε βαθιά στα μάτια ζητώντας μία λύση. Αυτό που της πρότεινα ήταν να κοιμηθεί και όταν θα ξυπνούσε το επόμενο πρωινό, να αγκάλιαζε τρυφερά τη μητέρα της, να της έλεγε ειλικρινά πόσο ανάγκη την έχει και να υποσχεθούν η μία στην άλλη ότι από εδώ και στο εξής θα φροντίζουν η μία την άλλη σαν να είναι η τελευταία τους μέρα. Αφού ηρέμησε κοιμήθηκε και έτσι ξημέρωσε μια νέα μέρα.
Το τηλέφωνο χτύπησε πιο χαρμόσυνα το επόμενο πρωινό. Αυτή τη φορά δεν είχα κανέναν δισταγμό, το σήκωσα χωρίς ενδοιασμούς! Ήταν η Ελένη. Μου είπε ότι ακολούθησε τη συμβουλή μου και ότι μίλησε στη μητέρα της και αποφάσισαν να κάνουν καινούργιο ξεκίνημα διώχνοντας μακριά όποιον θα έμπαινε ανάμεσά τους. Έπισης, μου εκμυστηρεύτηκε ότι από εδώ και στο εξής δεν θα ξαναφοβηθεί, γιατί συνειδητοποίησε ότι πρέπει να ενδυναμώνει και να στηρίζει και η ίδια τη μητέρα της, αφού έχει αναλάβει ένα τεράστιο έργο...να μεγαλώσει ένα χαρισματικό κορίτσι, την Ελενίτσα.
Σε όλες τις μητέρες που μεγαλώνουν χαρισματικά παιδιά μόνες τους και σε όλα τα παιδιά που μεγαλώνουν χαρισματικές μητέρες....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου